Persoonlijk

Het was enkel de regen die mij begeleidde,
ik op weg naar de muur.

Een muur van gebroken steen.

Je ziet me,
ik heb mijn jas hoog getrokken
en ik luister.

Op weg, maar ongrijpbaar.
Het glipt uit mijn vingers.

Dit is de muur van verlaten verlangen.

Ik zeg niet tegen je hoe ik wil,
maar ik zeg niet wat je hoort,
je hoort het daarom niet,
niets komt terug.

Ik loop langs de weg
en de stappen verdampen.
Als ik stop, gloeien de stenen,
mijn graf.

Dit is een levende muur
persoonlijk en gevangen.