In een week van beroering
zocht ik naar grip,
naar begrip voor
deze tandeloze molen
van tijd en van feit
na feit, na feit,
na feit...
Zonder het nog te weten,
riep ik naar hel en naar de vrede.
Ik kreet mijn gedachten,
die ik plachtte te redden
van elke rede
en begrip
van logica
van dit zinkend schip
die mijn aarde heet.
Zonder zonde zijn wij niet geboren
uitverkoren door onze eigen wil,
kil en in zwart verhuld
planten wij ons zaad
en slaan elke raad
gezwind in de wind,
Wij mensen, geboren
en gestorven met een twinkeling
in onze ogen,
gebogen om verdriet
en melancholie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten