Als ik wegdroom bij een gitaarsolo van Mike Bloomfield. Dan ruik ik daarbij gelijk de hoes van de plaat van mijn vader, zie ik het licht van mijn oude kamer, en weet dat ik nog huiswerk moest doen. Die dingen horen bij deze plaat.
Supersession: Bloomfield, Kooper en Stills. Je ligt op je buik en luistert naar lucht en stilte verbroken door muziek en ritme.
Later lees ik dat op dit legendarische album uit '68 de drie heren nooit met elkaar hebben gespeeld. En dat Stills pas kwam toen bloomfield er van door ging.
Maar toch '68 en de drie heren in supervorm.
dinsdag, februari 07, 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten