het is de romantiek van het tafeltennisballetje. Maar ook een beetje een symbool van de vergankelijkheid.
Ik speelde mijn zoveelste toernooi in Beverwijk afgelopen zondag.
Fanatieke neuroten die tot van half 10 tot 8 uur savonds elkaar bekampen. Met gevloek en getier. Met plezier en grote woorden.
Barren in sporthallen ruiken allemaal hetzelfde, en zien er ook hetzelfde uit. De barmeisjes en jongens zijn gekopieerd uit andere sporthallen. En er is ook standaard de opzichter die af en toe met ijs kan komen voor een blessure. Maar voor de rest naar de radio luistert en zijn boterhammen oppeuzelt. Ik hou hier wel van. (tennis en schaatsen op de tv in de kantine)
Een uitstervende sport, in een sporthal in een uithoek van holland. Een organisatie van 2, 3 mensen. Vrijwilligers die dit doen ondanks ze nooit complimenten krijgen.
Ik doe het nooit goed op toernooien, maar alleen voor deze vreemde sfeer kom ik graag opdagen. (uitslag: dubbel 2 gewonnen, 1 verloren, enkel 2 gewonnen, 2 verloren) En mijn badje brak ik stuk op mijn dubbelpartner: au! Wat een mooie wereld is het toch!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten